در میان راه اندازی شبکه های فارسی زبان که مثل قارچ بر تعدادشان افزوده می شود، طیف مجزایی با عنوان شبکه های دینی شکل گرفتند. در این میان شبکه های اسلامی در قالب دو بخش به اصطلاح شیعه و سنی فعالیت خود را شروع کردند، و با جبهه گیری در مقابل هم، آب به آسیاب دشمنان اسلام ریختند تا تمام تفرقه افکنی ها به اسم شیعه وسنی و به کام دشمنان آنان تمام شود.
در هر جبهه دو نوع تفکر رادیکال و میانه رو به چشم می خورد که به نوعی مکمل یکدیگر بودند. با یک نگاه اجمالی به تندرو های دو طرف، در یک سو به شخصی مثل «ملازاده» بر می خوریم که مدیر شبکه وهابی «وصال فارسی» است.
دعوتگر تفکریست تحت لوای «وهابیت» که سالهاست بین اهل سنت خریداری ندارد. در طرف مقابل نیز شخصی به نام «اللهیاری» قرار دارد که با تندروی های غیر منطقی به بیراهه کشیده شده و مطرود شیعیان گشته است. هر کدام از این اشخاص، خود را نماینده خیل عظیم پیروان آن مذهب می خوانند تا جایی که ادعای زعامت و مرجعیت برای هم کیشان خود دارند!
هربار این اشخاص هدف خود را روشنگری می نامند، دُم خروسی هویدا می شود که غرض تفرقه انگیزی آنها را نمایان می کند. داستان وقتی جالب می شود که این دو شبکه پس از ناکامی از ایجاد اختلاف بین برادران شیعه و سنی، با یک سناریوی نخ نما شده به جان یکدیگر افتاده و دست خود را رو می کنند.
هر دو طرف سر در زیر برف کرده و بدون توجه به واقعیات موجود، ملازاده تشیع را همان اللهیاری-یا به قول خودش، ابلیس یاری- معرفی می کند. اللهیاری هم تسنن را بنا بر گفته های ملازاده-یا به قول وی شیطان زاده- می سنجد.
ملازاده شبکه اللهیاری را ضالّه(گمره) و مضلّ(گمراه کننده) خوانده و نگاه کردن به این شبکه را گناه اعلام می کند. حتی از سرویس دهی اسرائیل به وی سخن می گوید. در ادامه فتوا می دهد که: «نگاه کردن به هر تلویزیونی که تحریف دین می کند و به بزرگان دین فحش می دهد گناه است.»
اینجاست که باید گفت جانا سخن از زبان ما می گویی! همان طور که اللهیاری نماینده شیعه نبوده و نیست، شما را هم اهل سنت فهیم قبول نداشته و ندارند.
کمترین شاهد این مدعا، نداشتن جایگاه در میان ملت مسلمان ایران و پناه بردن شما به دامان دشمنان دین خداست. کسانی که از برنامه های شما خبر دارند، می دانند که تا به حال نه تنها یک بار از ظلم و ستم حکومت های دیکتاتوری و دست نشانده غرب چیزی نگفته اید بلکه حتی این جانبداری بی چون و چرای شما به یک خط قرمز تبدیل شده است.
خط قرمز دیگر اینان سخن گفتن از وحدت میان برادران شیعه و سنی است که با وجود تمام اشتراکات مهم، مطرح کردنش موجب خشمگین شدن مجریان و کارشناسان این شبکه ها می شود.
آیا با وجود داشتن خطوط قرمزی که با تعالیم اسلام نه تنها هم خوانی نداشته بلکه منافی آن می باشد، باز هم می توان گفت این شبکه ها برای اعتلای پرچم "لا اله الا الله و محمد رسول الله" ایجاد شدند؟
